Ξενητεμένη μου ψυχή
Ξενητεμένη μου ψυχή,
σαν αηδονάκι που λαλεί.
Κελαηδισμό χαρούμενο,
νοσταλγικό κι αργόσυρτο.
Απ'τις φυλλωσιές της γειτονιάς,
λες και ξετρύπωσες με μιας.
Απρόσκλητη κι απόρθητη,
αμείλικτη κι αγέρωχη.
Κατάλευκη γεννήθηκες.
Ανέλπιστα αναστήθηκες.
Μέσα μου φίλη ορθώθηκες,
ποτέ σου δεν προδόθηκες.
Έφυγες,ξαναγύρισες.
Στην ξενιτιά,πεθύμισες
τ'ανώριμα,τα γνώριμα
(που τόσο τα αγάπησες),
τα χρόνια σου τα πρώιμα.
Ξεπρόβαλλες σαν μυγδαλιά
που άνθισε στην χειμωνιά!!!
Ξενητεμένη μου καρδιά
σε θέλω τώρα αγκαλιά!!!
Εύα Μήλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου