Παριανό μάρμαρο ---------
Στο κοντινό της κιμωλίας νησί,
στην είσοδο σπιτιού χειρωνακτικού,
μακριά απ΄τις αλμυρές γλώσσες νερού
που στ' απόκρυμνα
θαλασσινά σαλόνια σμιλεύουν.
Εκεί που εδρεύει ο Αίολος και πάλλεται
η καρδιά του Αιγαίου ,μήλο αδάγκωτο,
σε αγρότη ανασκαφή ξεπρόβαλλες !
με κεφαλόδεσμο κόμης,
βοστρύχους στην πλαγιά του λαιμού,
ακίνητη !
Μα δεν μαραίνεται το μάρμαρο
δεν ξεψυχά της ομορφιάς η ιδέα,
καθώς το Φως, τους θηρευτές του
τοξότες τυφλώνει.
Σύννεφα από φιλιά οφθαλμών
στο χώμα ηλιοφρουροί
στην μαρμάρινη συμπαντική αρμονία
γνώσης και έρωτα.
Εκεί, που μόνο το Κυκλαδίτικο κυκλάμινο
το μυστικό γνώριζε του αρχέγονου κάλλους.
Τώρα , λαβωμένοι σαν τα λειψά χέρια σου
γονατιστοί του έρωτα προσκυνητές...
κι αυτές οι παλάμες που λείπουν
χειρομάντη αφαίρεση...
Αχ,να ήσουν στο μουσείο του κήπου μου
εκεί στο βάθρο τ΄αγνό των ονείρων,
με μανδύα γαλανόλευκο
του στήθους σου τα μυστικά
απ΄των μαρμάρων τους άρπαγες
να κρύψω ...
Αφροδίτη μου
που κοντά στον ήλιο σ΄έβαλε ο Άρχων τ΄ουρανού
και πλανήτη οι αστρονόμοι σε βάφτισαν
καθώς << άγαλμα >> οι μακριά του Αιγαίου εκθέτες.
Μητέρα μας, Θεά του Έρωτα
και ποιητών Μούσα
σε χρίζω !
Γιάννης Φιλιππάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου