ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΒΡΗΚΑ
Ο εγκλεισμός των σκέψεων,
άπλωνε στο ασυνείδητο τη μελαγχολία.
Η κατανοηση, έμενε μόνο στις λέξεις.
Και κάθε που ένιωθα την πνοή,
άκουγα κι ένα χτύπο.
Μ'έπαιρνε με τη νύχτα πιο μακριά,
σα να με μπόλιαζε με απρόσμενη ευλογία.
Μες το σκοτάδι, υπήρχε ακόμα ελευθερία.
Το αίμα μου ήταν ή το όραμα,
που έφτανε ως τη γη μου?
Άλλαζαν οι αρετές φορέματα
κι εγω, εμενα γυμνή, διχως πανοπλία.
Κι αυτά που δεν μπορεί να νιώσει άνθρωπος
κι αυτά, τα ένιωσα.
Περπάτησα εκεί που δεν πήγε και γονάτισα.
Αν υψωθώ Θεέ μου ξανά,
ας είναι κάπου διάφανα , αυτή τη φορά.
Μπροστά Σου έσκυψα πολλές φορές,
μα σ' εμένα, για'μένα, πρώτη.
Πρόσμενα το τέλος να φανερωθεί,
της γεννησης τον πόνο, να μ'ανοίξει στα δύο.
Μωρο ήταν η ελπίδα, παιδί μες την ψυχή μου. Κι όταν αντίκρισε φως απ'την σχισμή,
ήρθε σα μάνα και τάισε την καρδιά μου.
Ξεχασμένη και ταλαίπωρη τούτη η ώρα,
ανάπαυση των αγγελικών φωνών προστάζω.
Θα αφεθώ στην αγκαλιά Σου ελεύθερη,
να νιώσω ανθρώπινη, όσο ποτέ.
Ευλογημένη μέρα, είναι μόνο η σημερινή.
anastasiamenaya
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου