Καληνύχτα γιαγιά
Νόμιζε η γραία
Νέα θα γίνει πάλι
Ντύθηκε στολίστηκε
Μα έγινε καρναβάλι
Ξόδεψε τη σύνταξη
Σε ρουζ μα και κραγιόν
Ήθελε να συναντήσει
Νέους με παπιγιόν
Ζούσε βλέπεις η έρμη
Σ' αλλοτινή εποχή
Ξέχασε ότι γέρασε
Μυαλό που να βρεθεί
Τα πόδια της πιαστήκανε
Άσκοπα να τριγυρνά
Ο κόσμος αδιαφορούσε
Για τη μασκαρεμένη γιαγιά
Απελπισμένη κάθισε
Στου δρόμου ένα παγκάκι
Τότε την πλησίασε
Ένα μικρό παιδάκι
Γιαγιά γιατί γυρίζεις
Στο δρόμο έτσι μόνη
Συγγενείς δεν έχεις;
Άντρα παιδί εγγόνι;
Κι εκείνη το κατάλαβε
Πως πέρασε η ζωή
Άφησε και χάθηκε
Ότι κι αν είχε ονειρευτεί
Ένα πείσμα την έκανε
Να θέλει και πιο πολλά
Έχασε την ουσία
Κυνήγησε τα λεφτά
Πλούτη κι αν απόκτησε
Κι όλα τα υλικά
Δεν έκανε οικογένεια
Δεν βρήκε τη χαρά
Χάιδεψε το παιδάκι
Με χέρια ροζιασμένα
Τα λόγια του την συγκίνησαν
Ήταν πεφωτισμένα
Το χρήμα μέσον είναι
Να ζήσεις μ' ευτυχία
Μα μόνο αυτά αν κυνηγήσεις
Μεγάλη είναι δυστυχία.
Κίνησε να φύγει
Κοίταξε στον ουρανό
Άνθρωπος να μην κάνει
Ευχήθηκε λάθος σαν αυτό
Που έκανε εκείνη
Σε τούτη τη ζωή
Οικογένεια να φτιάξει
Για να μην λησμονηθεί.
Γιάννης Παρασκευόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου