Παγωμένα Κενά
Τα παγωμένα σου κενά αποδήμησαν,
και σ'άφησαν με χέρια απλωμένα
Μες την μάταιη φλόγα ζέσταινες,
τα όνειρα που έλιωναν στο πρόσωπό σου
Κι αυτή η θαρραλέα ελπίδα μέσα σου,
έγινε παιδί ατίθασο που ούρλιαζε
Με βλέμμα σπίθα την αλήθεια να δεις,
πως κάτι που δεν άναψε ποτέ,
δεν γίνεται να σβήσει
Anastasia Menaya
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου