(Είναι μια νύχτα που αδιάκοπα φυσάει
Η θάλασσα ανάστατη
κοιμάσαι δίπλα μου.)
Τα μαλλιά σου απλωμένα
Ο ώμος λευκός
τα χείλη φιλούν
κλείνοντας τα μάτια.
Έιχες φύγει κρυφά
ξεχνώντας
θέλησες τα λάφυρα Νάρκισσος......
Όταν μπήκες
χρόνος καιγόταν
τόσες εποχές
βλέμμα στη λύτρωση.
Τα ρούχα έφυγαν
παλιός πόθος
σε ρώτησα το ξέρει
έκλεισες το στόμα μου λαίμαργα.
Αφέθηκες
παραλήρημα
φιλούσες ότι καυτό.
Ο καιρός ζήλευε
πυρετός...
Σταγόνες ιδρώτα
στο σεντόνι.
Σε κοιτούσα το χαμόγελο προκαλούσε
σε είχα στην θέρμη αγκαλιά.
Εκείνος περίμενε
δεν θα γυρνούσες .....
Έσφιξα περισσότερο....
Πατροκλος Σεφεριαδης
Λέξεις από τη Νουβέλα
Γύρισες σπίτι να σε πάρω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου