Τί νά φταίει...Νίκη Κροκίδη..

 

Τί νά φταίει...

Κάτι σάν αναστεναγμός τράνταξε τό στήθος μου απόψε..

Κάτι σάν ψίθυρος μακρινός...

Θά ναι κι η βροχή, που άρχισε χωρίς να με ρωτήσει..

Μα, τί αναιδια..

Εκείνο τό τικ τακ πάνω στα κάγκελα τής βεράντας, έχει μια αγένεια....

Βρήκε ξεπορη τή μέσα κάμαρη..

Και τσουπ... να και σβουριξε τα βρεγμένα της φουστάνια...

Δεν την επροκαμα..

Ανήσυχη στριφογυρνούσε στη σκοτεινή Καμαρούλα, γυροφέρνοντας

τό παλιό μου μπαούλο..

_Εεε, κυρά βροχή.. ακάλεστη είσαι..

Δεν μου απαντά..

Κι εγώ τυφλά ακολουθώ..

Εε, και τυφλά δεν τό λες..

Εκείνος ό ψίθυρος σάν νά με σπρώχνει γλυκα προς τα εκεί..

Να τη κι έκατσε πάνω στο σκουριασμένο μπαούλο..

_Θα μου τό βρέξεις...

Έλα και κάτσε εδώ, πάνω στα βότσαλα..

Μυρίζουν θάλασσα.. θα σου αρέσει

_Παρε με στην αγκαλιά σου

Θέλω να ζεστάνω την καρδούλα σου..

_Στην καρδιά μου τή βροχή?

_Γιατι.. κάποτε μ αγαπούσες..

_Και τώρα σ'αγαπώ, μα, κρυώνω..

_Θα σε ζεστάνω, πάμε στοίχημα?

Στον κόρφο μου την ακούμπησα με θάρρος..

κι ένιωσα ζέστα..

Τή ζεστα τής ξεχασμένης βροχής μου..

Είχε δίκιο..

Κι απ'τό παλιό μπαούλο μου, θεέ μου..

Ξεχύθηκαν θείες νότες μακρινές...

Μια φορά κι έναν καιρό...

Ένα τσούρμο νιάτα..

Ή θάλασσα τού Αϊ Γιάννη, γιομάτη χαμόγελα..

Ήλιοι και φεγγάρια..

κι αγκαλιές, ένα•

Ή μυρωδιά τής ασφακας και τού πεύκου

ένα με τίς καρδιές μας..

Χείμαρρος ασίγαστος ή χαρά μας..

Νιάτα..

Χαράς τραγούδι..

Ζωής φτερούγισμα..

Κι ο "ΝΙΤΣΗΣ"για πάντα να σφραγίζει τό γέλιο μας και τη χαρά μας...

Μούσκεμα τα μάτια μου Κι ό κόρφος μου..

_Εεε.. κυρά, δεν σ'έβρεξα εγώ...

_Οχι βροχή μου..

Είναι το χθές που νότισε την ψυχή μου...

Νίκη Κροκίδη..