"Απουσία"
Άφησες ένα μπουκέτο λουλουδιών στο τραπέζι
και έφυγες
στελέχη μαραμένα πέταλα καφέ
ακούω τη σιωπή από τη στιγμή που με άφησες
μόνος και πάλι ο ήλιος μόνος κατεβαίνει.
Ακούω τις σταγόνες από τη βρύση της κουζίνας
πάνω σε ένα σωρό από πιάτα που ξεχειλίζουν το νεροχύτη
κοιτάζω τους ιστούς της αράχνης στη γωνία
κι ένα σωρό ανοιχτών γραμμάτων.
Η σκονισμένη μου ζωή, τίναξε το γέλιο απ' τα χείλη μου.
Πώς να βλέπεις τον ήλιο όσο λάμπει
πώς να αγαπάς τ' αστέρια
πώς μπορώ να αφήσω τους ανέμους να πνέουν και πάλι
μέσα στην καρδιά μου
πως να περπατήσω σε μια νέα ζωή,
αγαπώντας ακόμα την αγάπη που κάποτε ήταν δική μας.
Την τελευταία φορά που είδα το πρόσωπό σου και τα δύο δάκρυα
κούνησες το κεφάλι σου όταν σου έδωσα ένα ποτό,
εξακολουθώ να ακούω το «κλικ» της πόρτας που έκλεισε πίσω σου
σαν άτσαλος χτύπος της καρδιάς, σαν γκρίζα απόχρωση σε ροζ χείλη.
Οι παύσεις με στοιχειώνουν σαν τη μυρωδιά των λερωμένων ρούχων μου
ρίχνονται σε πασσάλους στο πάτωμα του υπνοδωματίου,
κοιτάζοντας τα λουλούδια σου αναστενάζω και πάλι
αλλά η παρηγοριά στη φθορά με σηκώνει για άλλη μια φορά.
Θέλω να σπάσω ένα στίχο
να πετάξω στο πάτωμα τα λόγια μου
να τα πατήσω όπως το τσιγάρο που έσβησα με το πόδι μου
να πνίξω τις σταγόνες απ' τη βρύση της κουζίνας.
Κλείνω τα μάτια μου, προσπαθώ να δω το μπλε του ουρανού
προσπαθώ να σκέφτομαι, προσπαθώ ν' ακούσω πάλι
το κίτρινο κουδούνι, τα βήματα στη σκάλα
όμως τόσο καλά ξέρω πως αυτό που μου έμεινε
είναι η θλίψη του κόκκινου και η απώλεια του ροζ.
Βασίλης Σπανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου