Κάποτε, ένας γλάρος ταξιδεύει συχνά στην αντικρινή την όχθη.
Ήθελε να συναντά μια όμορφη γλαρίνα και με λόγια αέρινα ήλπιζε κάποτε να ξελογιάσει.
Και με κρύα και με βροχές και με ζέστη και μεγάλους καύσωνες.
Δε σταματούσε.
Πηγαίνει μια και δυο και τρεις φορές κάθε μέρα μα, εκείνη δε τον ήθελε.
Κι όσο τον γλάρο περιφρονούσε τόσο εκείνος πείσμωνε.
Και κάποια μέρα σκοτεινή, στην αντικρινή την όχθη, ο γλάρος βλέπει την όμορφη γλαρίνα του, με άλλον γλάρο, φωλιά να έχουν φτιάξει.
Έπεσε σε κατάθλιψη.
Μεγάλη η στεναχώρια.
Βαριά αρρώστησε και ο θάνατός του πλησίαζε.
Κι ένα βράδυ ήσυχο, μέσα στη ζάλη του, είδε όραμα προφητικό και μια απαλή, αχνή φωνή να του λέει.
Έκανα ό,τι μπορούσα για να σε αποτρέψω, μα εσύ τυφλός και κουφός και άμυαλος ήθελες σε εκείνη την όχθη συνέχεια να πηγαίνεις.
Όταν κάτι που έχεις σκεφτεί, από την αρχή σε αποτρέπει, μην επιμένεις.
Ίσως το αύριο και το χθές, μία διαφορετική και πολύ καλύτερη όχθη να έχουν σχεδιάσει για εσένα.
Κόσμε, να επιλέγεις συνετά!
Χρήστος Σακελλαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου