"Του αγνοούμενου η φωνή"
Σε βλέπω, μάνα μου γλυκιά ,
σαράντα τόσα χρόνια
να στέκεσαι στην ποταμιά
και να μιλάς στ’ αηδόνια.
Να βγάλουν μια πικρολαλιά
πως έμεινες παντέρμη,
γινήκαν άσπρα τα μαλλιά
κι η μαύρη μπόλια τρέμει.
Να μην αργήσω μου μηνάς ,
αβάσταχτοι είναι οι πόνοι,
με αναμνήσεις ξαγρυπνάς
και η νύχτα σε ματώνει.
Νιώθω, ψυχή μου, τους καημούς
που σε τρυπάν βελόνια,
αν είμαι με τους ζωντανούς,
για χάθηκα σε μαρμαρένια αλώνια.
Ξέρω, καρδιά μου, τι πληγή
έχεις στα σωθικά σου
για μένανε ούτε μια ευχή
μηδέ καντήλι στη γωνιά σου.
Μα είμαι πάντα πλάι σου,
εικόνα στην Άγια Νάπα,
γέρικη τρεμιθιά της Λεμεσού,
του Τρόοδου σφεντάμια.
Είμαι ο Πεδιαίος ποταμός,
της Λευκωσίας τ’ αρχαία τείχη,
της Πάφου το κύμα κι ο αφρός
που γέννησαν την Αφροδίτη.
Είμαι το χώμα στην Κερύνεια,
της Αμμοχώστου τα λουλούδια,
του Πενταδάκτυλου η Λευτεριά,
του Διγενή τραγούδια.
«Το Ω των Ωκεανών»
Κώστας Βασιλάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου