ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΚΕΝΤΗΜΑ
Ασυναίσθητα
άλλο ένα καλοκαίρι γλίστρησε
ανάμεσα απ' τα δάχτυλα μας,
έλιωσε σαν χιόνι
απ' την καυτή ανάσα μας.
Πεισματάρης και αρσενικός ο ήλιος
ακίνητος μας κοιτάζει λοξά,
εισχωρεί απ' τις χρυσές σελίδες μύθων
νανουρίζοντας τις ζαργάνες στον αφρό
της χαμηλοβλεπούσας θάλασσας.
Η περιστρεφόμενη
πάντα με σεβασμό γη,
έχοντας κατάσαρκα ημερομηνίες
και χρόνια φλογισμένα,
στον καύσωνα της καρδιάς της
οι εσώκλειστες αισιοδοξίες σπαταλούν
νοερούς ειρμούς σκέψης.
Πιστή σύντροφος αιώνων η σελήνη
στ' αχνάρια αγέραστων ερωτευμένων πατεί,
ένα ρυάκι γλυκόπνοο που το φανάρι τους ανάβει
και σαν θεός στο μέλλον τους οδηγεί.
Τα αποδημητικά τραγουδώντας λυπητερά
περνούν την κρυστάλλινη νύχτα
πάνω απ' το προσκεφάλι μου,
για την τελευταία σύναξη
στην μνήμη των προγόνων τους.
Και συ Έρωτα γλιστράς σαν θρόισμα
και λιώνεις σαν καραμέλα,
αφήνοντας στον γκρίζο καμβά
της αμμουδιάς
το κέντημα του μύθου του καλοκαιριού
και όλες τις συλλογές
από τα κειμήλια σου.
ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου